|
14.Soru;
Muhammed Babasının Cehennemlik Olduğunu Söylemiştir.. Annesinin Mezarının
Ziyaret Edilmesine İzin Vermiş Ama Annesine Dua Edilmesine Karşı
Çıkmıştır..Muhammed'in Ebeveynine Olan Bu Düşmanlığı Ve Allah'ın Da Ana
Babasına Düşmanlık Taslayan Bu Kişiyi Son Peygamber Olarak Seçmesi Saçmalık
Değil Midir? |
Bu Mesele İçin Önce Alt Yapı Olması Çok Önnemli .
Çünkü Bu Hem İmana Hem Kuranı Kerime Hem Kader Bahsine Bakan Bir Mesele. Hemde
Usül-ü Tefsir Ve Kelam Ve Hadis'in Konusudur. Hepsini Birden Uzun Uzun Anlatmak
Mümkün Olmadığı Okuyucunun da Dikkatini Mevzuya Çekmek İçin Acizane Olarak
Anlarmıyorum. Bilginiz Olsun. Mesele Bu Meseleyi Samimi Olarak Araştırıp
Okumaksa Buyurunuz Efendim ;
El Cevap : "Resûl-Ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın Peder Ve Vâlideleri Ehl-İ
Necâttır. Ve Ehl-İ Cennettir. Ve Ehl-İ Îmândır. Cenâb-I Hakk, Habîb-İ Ekrem’inin (Asm) Mübârek Kalbini; Ve O
Kalbin Taşıdığı Ferzendâne(Evlada Yakışır) Şefkatini Elbette Rencide Etmez.
Eğer Denilse: “Madem Öyledir, Neden
Onlar Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a Îmâna Muvaffak Olamadılar? Neden Bi‘Sete
(Peygamberliğe) Yetişemediler?”
El Cevap: Cenâb-I Hakk, Habîb-İ Ekrem’inin (Asm) Peder Ve Vâlidesini, Kendi Keremiyle,
Resûl-Ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın Ferzendâne(Evlada Yakışır) Hissini
Memnun Etmek İçin Vâlideynini (Anne-Babasını) Minnet Altında
Bulundurmuyor. Vâlideynlik Mertebesinden Ma‘Nevî Evlâd Mertebesine Getirmemek İçin,
Hâlis Kendi Minnet-İ Rubûbiyeti Altına Alıp Onları Mes‘Ud Etmek Ve Habîb-İ Ekrem’ini (Asm) De Memnun Etmekliği Rahmeti İktizâ
Etmiş Ki, Vâlideynini Ve Ceddini Ona Zâhirî Ümmet Etmemiş. Fakat Ümmetin Meziyetini, Fazîletini,
Saadetini Onlara İhsân Etmiştir. Evet, Âlî Bir Müşîrin Yüzbaşı Rütbesinde Olan
Pederi, Huzuruna Girmesi, Birbirine Zıd İki Hissin Taht-I Te’sîrinde Bulunur. Padişah,
O Müşîr Olan Yâver-İ Ekrem’ine (Asm) Merhameten,
Pederini Onun Maiyetine Vermiyor." Peygamberimizin Anne Ve Babasının Peygamberlik
Gelmeden Vefat Etmesinin Peygamberimizin Risaletine Kesin Bilinen Bir Etkisi
Yoktur. Ama İkisinin de Kurtulmasına Bir Necattır !...
1-Daha Önceki Dinler Ve Peygamberler
Sadece Kendi Kavimlerine Ve Bölgelerine Gönderilirdi. Bu Nedenle Aynı Anda Çok
Peygamber Beraber Olmuş Ve Sadece Kendi İnsanlarına Karşı Sorumlu Olmuşlardır. İşte Amine Validemiz
İle Muhterem Kocası Hz. Abdullah Hıristiyanlıktan Sorumlu Değillerdi Ve Sadece
Hanif Dininden Geriye Kalanlarla Amel Ediyorlardı.Onlar Hz. İbrahim
Ve Hz. İsmail'den İntikal Eden Ve Haniflik Adıyla Bilinen Dinî Bir Ananeye Tâbi
İdiler, Bu Dinin Mü'mini İdiler.
Hz. Aişe (R.Anha) Şöyle Anlatıyor: “Hz. Peygamber
(A.S.M) Haccun’da (Annesinin Mezarının Bulunduğu Yerde) Çok Mahzun Bir Halde Duruyordu. Bir Süre Orada Kaldıktan Sonra
Neşeli Bir Halde Dönüp Geldi Ve Şöyle Dedi: “Rabbimden İstedim, O Da Bana
Annemi Diriltti, Bana İman Ettikten Sonra Tekrar Yerine Gönderildi.” (Bk.
Nebhanî, Huccetullahi Ala’l-Âlemin, S. 412).
Yine Hz. Aişe (R.Anha)’Den Aktarıldığına Göre, “Hz.
Peygamber (A.S.M), Rabbinden Anne Ve Babasını Diriltmesini İstedi. O Da Onları
Diriltti Ve İkisi De Kendisine İman Ettiler. Ardından Tekrar Ölü Hallerine
Döndürüldüler.” (Bk. A.G.E). Hz.
Peygamber (A.S.M)’İn Anne Ve Babasının Ehl-İ Cennet Olduğunu Gösteren
Delillerden Birkaçı Şöyledir: Onların Her İkisi De Hz. Peygamber (A.S.M)’İn
Davetine Ulaşamamışlardır. “... Biz Bir Peygamber Göndermedikçe Kimseye Azap
Edecek Değiliz.” (İsra, 17/15)Mealindeki Ayetin Gereği Olarak Onların Azap
Görmemeleri Gerekir.
Bunun Hikmeti de Şudur : Başta da Dediğimiz : Vâlideynini (Anne-Babasını)
Minnet Altında Bulundurmuyor. Vâlideynlik Mertebesinden Ma‘Nevî Evlâd
Mertebesine Getirmemek İçin, Hâlis Kendi Minnet-İ Rubûbiyeti Altına Alıp Onları
Mes‘Ud Etmek Ve Habîb-İ Ekrem’ini (Asm) De
Memnun Etmekliği Rahmeti İktizâ Etmiş Ki, Vâlideynini Ve Ceddini Ona Zâhirî
Ümmet Etmemiş. Fakat Ümmetin
Meziyetini, Fazîletini, Saadetini Onlara İhsân Etmiştir. Evet, Âlî Bir Müşîrin
Yüzbaşı Rütbesinde Olan Pederi, Huzuruna Girmesi, Birbirine Zıd İki Hissin
Taht-I Te’sîrinde Bulunur. Padişah, O Müşîr Olan Yâver-İ Ekrem’ine (Asm) Merhameten, Pederini Onun
Maiyetine Vermiyor."
2-"Fetret
Devri Mü'mini" İdiler. Fetret Devri Demek, İki
Peygamber Arasında Geçen Ve Peygambersiz Olan Ara Devredir. Bu Durumda,
İslâm'dan Önce Her Kavme Müstakil Peygamber Gelme Esasına Binaen İki
Peygamberin Gönderilme Müddetleri İçinde Yaşasa Bile, Önceki Peygamber
Kendilerine Resul Olarak Gönderilmeyen, Yeni Gelene De Yetişemeyen Kimse Fetret
Devri İnsanı Sayılır. Resûlullahın Ebeveyni, Hazret-İ Isa Araplara
Gönderilmediği Ve Resâlullah’ın Nübüvvetine De Yetişmedikleri İçin Fetret Devri
İnsanı Sayılırlar. Ayet-i Kerîme'de
Kendilerine Resul Gelmeyen Hiçbir Kavmin Sorumlu Tutulmayacağı Belirtilmiştir:
"... Peygamber Göndermedikçe De Biz Kimseye Azab Edici
Değiliz." (İsra, 17/15). Ayeti Kerimesi İle Bu Ferman Edilmiştir !
Kaldı Ki, Hz, İbrahim'den Bakiye Kalan Dinî Bir Gelenek,
Cahiliye Devri Araplarında Mevcut İdi. Peygamber Efendimiz (A.S.M.) Her Yönden
Olduğu Gibi, Aile, Asalet Ve Nesep Bakımından Da İnsanların En Üstünü, En
Faziletlisi, En Muhteremi Ve En Seçkini İdi. Bir Seferinde Sahabe-İ Kiram,
Kendisine Nesebini Sordular. Peygamber Efendimiz (A.S.M.) Şu Cevabı Verdi:
“Cenab-I Hak Mahlûkatı Yarattı Ve Beni En
Hayırlılarından Kıldı. Sonra İki Milletten (Arap
Ve Arap Olmayan) En
Hayırlısından Kıldı. Sonra Kabileleri Ayırdı Ve Beni En Hayırlı Kabileden (Kureyş’ten) Kıldı. Sonra Aileleri Ayırdı, Beni
De En Hayırlı Aileden Kıldı. Ben Şahıs Olarak Da Aile Olarak Da İnsanların
En Hayırlısıyım.” (Tirmizî,
Menâkıb: 1)
Bu Hususta Sahih-İ
Buharî’de Şu Hadis-İ Şerif Kayıtlıdır: “Ben
Devirden Devire, Aileden Aileye İntikal İle Seçilerek Âdemoğulları Soyunun En
Temizinden Naklolundum. Sonunda Şu İçinde Bulunduğum Hâşimî Câmiasından Neş’et
Ettim (Dünyaya Geldim).” (Buharî
Muhtasarı Tecrîd-İ Sarih Tercemesi, Ix/272)
Peygamber Efendimizin (A.S.M.) Ecdat Ve
Atalarının Hepsi De Asil, Temiz Ahlâklı, Dürüst Kimselerdi, Tevhid Dinine Bağlı
İnsanlardı. Peygamberimiz (A.S.M.)'İn Hayatını Ve Mücadelesini Anlatan Siyer
Kitaplarında Genişçe Kaydedildiği Gibi, Peygamberimiz (A.S.M.)'İn Nurunun
İntikal Şekli Hz. İsmail (As)’Den Başlar, Sonra Kinâne’den Kureyş’e, Kureyş’ten
Haşimoğullarına Kadar Gelir. Bu Tertibin Uzaktan Yakına Doğru
Geldikçe Terakki Ettiği Görülür.
Tabakatü’l-Kübrâ Sahibi
İbni Sa’d, Peygamberimiz (A.S.M.)'İn Anneleri Hakkında Da Şu Bilgiyi Verir: “Resul-İ
Ekremin (A.S.M.) Beş Yüz Kadar Büyükannesini Tespit Ettim. Bunların Hiçbirisinde
Cahiliye Devri Ahlâksızlıklarından Ne Bir Zinaya, Ne De Başka Bir Kötülüğe
Rastlamadım.” (İbni Sa’d. Tabakat, 1: 60) Yine
Siyer Kitaplarında Yer Aldığına Göre, Peygamber Efendimiz (A.S.M.)'İn
Dedelerinin Ve Büyük Annelerinin İbrahim Aleyhisselâmın Dini Olan Hanîf Dini
Üzerinde Bulundukları Rivayet Edilir Ki, Hiçbirisinin Şirkin Çirkinliklerine
Bulaşmadıkları Bildirilir. Çünkü Cenab-I Hak İnsanların İçinden Seçtiği,
Kendine Dost Ve Elçi Olarak Kabul Ettiği Bir İnsanın Neslini Her Türlü
Kötülüklerden Koruyacak, Ona Hususi Lütuf Ve Keremini İhsan Buyuracaktır.
Hz. Peygamber (A.S.M)’İn Annesi Ve Babası, -Ebu Bekir, Amr B. Nufeyl, Kus B. Saide,
Veraka B. Nevfel Gibi- Hz. İbrahim (As)’İn Dini / Hanif Dini
Üzerindeydi. Bu Görüşü Destekleyenlerdenbiri Olan Râzî’ye Göre, Hz. Peygamber (A.S.M)’İn
-Hz. Âdem’e Kadar Uzanıp
Giden- Bütün Ataları Tavhid Dini Üzerinde İdiler.
Buna
Göre, "Babam Ve Baban Ateştedir" Sözü İki Anlama Gelir:
1. Peygamber Efendimiz (Asm) Bu Açıklamasıyla Amcası Ebu Leheb'in Cehennem'de Olduğunu Bildirmek İstemiştir. Çünkü Arablar Amcaya Da Baba Derler. Bizde de Böyle Değil midir? Amca Baba Yarısı Olarak Geçmez mi? Sindi'nin Açıklamasına Göre Hz. Peygamber’in (Asm) Ebeveyninin Cennetlik Olduğu Bu Hadis-i Şerifte Geçen "Ebi" Kelimesi "Babam" Anlamında Değil "Amcam" Anlamında Kullanılmıştır. Çünkü "Eb" Kelimesi Arapçada "Baba" Anlamına Geldiği Gibi, "Amca" Anlamına Da Gelmektedir. Her Şeyin En İyisini Hakkıyla Bilen Ancak Cenab-I Hak’tır. Kaynak: Sünen-İ Ebu Davud Terceme Ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 15/518
2. Peygamberimiz
(Asm)'İn Anne Ve Babasının Cehennemlik Olduğunu Söyleyen Hadisler, Daha
Önceye Aittir, Cennetlik Olduğunu Söyleyen Rivayetler İse, Eski Haberleri
Nesheden Yeni Hadislerdir. İlk Zamanlarda -Onlar Hakkındaki- Bilgilere Sahip Olmayan
Hz. Peygamber (A.S.M), Daha Sonra Kesin Bilgiler Almış Ve Cennetlik Olduklarına
Dair Hükmünü Vermiştir. (Bk.
Nebhanî, A.G.E, S. 412-414)
Peygamber
Efendimiz(A.S.M.)'İn Büyük Annelerine Gelince;
Babaannesinin İsmi Fâtıma, Anneannesinin İsmi De Berre İdi. Dayılarına Adiy Bin
Neccaroğulları Denmektedir. Peygamberimizin (A.S.M.) Büyük Anneleri, Onun
Peygamberlik Zamanına Yetişemediler, Dolayısıyla İslâmiyetle Müşerref
Olamadılar. Fakat Onlar Hanîf Dini Üzerinde Yaşamışlar, Mekke Müşriklerinin
Düştüğü Putperestliğe Bulaşmamışlardır. Peygamber
Efendimizin (A.S.M.) Annesi Âmine, Babası Abdullah Ve Dedesi Abdülmuttalib’in
İmanı Hakkında Kendisine Sorulan Bir Sual Vesilesiyle, Bediüzzaman Şu Kısa
İzahı Getirir: “Resul-İ
Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın Peder Ve Valideleri Ehl-İ Necattır Ve Ehl-İ
Cennettir Ve Ehl-İ Îmandır. Cenab-I Hak, Habib-İ Ekreminin Mübarek Kalbini Ve O
Kalbin Taşıdığı Ferzendâne Şefkatini Elbette Rencide Etmez.” (Bk. Mektubat, Yirmi Sekizinci Mektup,
Sekizinci Risale, S. 361) Yani;
Peygamber Efendimiz (A.S.M.)'İn Baba Ve Anneleri Kurtuluş Ehlidir, Cennet
Ehlidir Ve İman Ehlidir. Cenab-I Hak Sevgili Habibinin Mübarek Kalbini Ve O
Kalbin Taşıdığı Şefkati Elbette Rencide Etmez.
Asıl
Adı Şeybe Olan Abdulmuttalib, Peygamberimiz (Asm)'İn Dedesi Olup, Asil Bir
Zattır. Hatta Mekke’de Kıtlık Olsa, Onun Hürmetine Allah’dan
Yardım İsterler Ve Yağmur Yağardı. Bir Gün Harem-İ Şerifde Uyurken Gördüğü
Rüyayı Kahinlere Söylediğinde Onlar: ”Senin Neslinden Bir Çocuk Doğacak; Yer Ve Gök Halkı Ona
İman Getirecek.” Dediler. Kureyş'in Reisi Olan Bu Zata
Rüyasında Zemzem Kuyusu Gösterilmiş Ve Onu Bulmakla, Senelerdir Meçhul Olan
Zemzem Bulunmuş, Şerefine Bir Şeref Daha Katmıştı. “Fetret Döneminde Gelen Abdulmuttalib
Hanif Dininden Olup, Ehl-İ Necattır.”
Kureyş'in Reisi Abdülmuttalib
De Nur-U Ahmedî'den Nasibini Almıştı. O Nur Kendisine Çok Üstün Meziyet Ve
Sıfatlar Kazandırmıştı. Uzun Boyu, Büyükçe Başı Ve Heybetli Görünüşüne; Parlak
Yüzü, Tatlı Sözü, Utangaçlığı, Nezaket Ve Üstün Ahlâkı Bir Başka Güzellik
Katmıştı. Sabırlı, Akıllı, Anlayışlı, Mert Ve Cömertti. Yoksul İnsanların
Karınlarını Doyurmaktan Büyük Zevk Alırdı. Hatta Bu Cömertliğini, Bu
Yardımseverliğini Hayvanlardan Bile Esirgemezdi. Dağ Başlarında Aç Susuz Kalan
Kurdu, Kuşu Da Düşünürdü.
Cahiliye Karanlıkları
Arasında Aydınlık Yoldan Ayrılmayan Bahtiyarlardan Biri İdi. Allah'a Bağlı İdi
Ve Âhirete İnanırdı. Verdiği Sözü Ne Pahasına Olursa Olsun Mutlaka Yerine
Getirirdi. Nitekim, Cenâb-I Hakk'a Verdiği Sözü Yerine Getirmek İçin, En Çok
Sevdiği Oğlu Abdullah'ı Bıçağın Altına Yatırmaktan Bile Çekinmemişti.
Kureyşliler Müdahale Etmeselerdi, Onu Kurban Edecekti.
Cahiliye
Devrinin Çirkin Âdetlerinden Uzak Durduğu Gibi, Başkalarını Da Bunları
Yapmaktan Menederdi. O Zamanın Zalim Bir Âdeti Olan
Kız Çocuklarını Diri Diri Toprağa Gömmekten Halkı Sakındırırdı. Şaraptan,
Zinadan Her Zaman Kaçınırdı. Bütün Gücüyle Mekke'de Zulme, Haksızlığa Meydan
Vermemeye Çalışırdı. Misafir Ağırlamaktan Da Büyük Haz Duyardı. Akrabalarıyla
Yakından İlgilenir, Onlara Şefkat Ve Merhamet Gösterirdi. Bu Büyük Vasfı
Sebebiyle Kureyşliler Ona "İkinci
İbrahim" Derlerdi. Ramazan Ayı Girince Hirâ Mağarasında
İnzivâya Çekilip İbadetle Meşgul Olurdu. Bunu İlk Defa Âdet Eden De Kendisi
İdi.
Efendimizin Anne Ve
Babası Hakkında ki Mesele Bu Şekilde Olup : Nasıl Olurda Babasına Kabrine
Gitmeyin Onlara Dua Etmeyin Der? Babasının Cehennemlik Olmasından Kastı Aslında
Amcası Olan Ebu Taliptir ! Amcası
Ebu Talip İse Peygamberimiz (Asm)'E İman Etmemiştir. Ancak
O’nu Korumuştur. Cenâb-I Hak Onu Zayi Etmeyecektir. Her Ne Kadar Hz. Abbas,
Ölüm Esnasında Dudağının Kımıldayıp, Kardeşinin Ağzına Kulağını Verdiğinde
Kelime-İ Tevhidi Duyduğunu Peygamberimiz (Asm)'E Söylemişse
De Peygamberimiz: "Ben
Duymadım." Demiştir. Peygamberimiz (Asm)'İn Amcalarından Hz. Abbas (Ra) Ve Hz.
Hamza (Ra) İman Etmişlerdir.
Bu İddiaların Yalan Olduğunun İspatı
Ölüm Döşeğinde Olan Yahudi Çocuğun Yanına Gitmiş Ona Dua Edip Tebliğ
Yapmıştır ! Peygamberimiz Hz.
Muhammed (Asm)'İn Hizmetinde Bulunan Yahudi Bir Çocuk Vardı. Bir Gün
Hastalandı. Peygamberimiz, Onu Ziyarete Gitti, Başucuna Oturdu Ve Ona,
“Müslüman Olmasını” Teklif Etti. Çocuk, Düşüncesini Öğrenmek İçin, Yanında
Bulunan Babasının Yüzüne Baktı. Babası: "Ebü'l-Kâsım'ın Çağrısına
Uy.", Deyince, Çocuk Da Müslüman Oldu. Bunun Üzerine Hz. Peygamber (Asm) "Şu
Yavrucağı Cehennemden Kurtaran Allah'a Hamdolsun." Diyerek Oradan Ayrıldı.
(Buhârî, Cenâiz 80)
Gene
Medine-i Münevvere Müslümanlara Türlü Türlü Zorluklar Çıkaran Münafıkların Başı
Olan Abdullah Bin Ubey’in Ölüm Döşeğinde İken
Münafık Olduğunu Bildiği Halde Müslüman Olan Evladının Daveti Üzerine Yanına
Gitmiştir ! Dua Etmiştir Ta ki Ayet Gelene Kadar !
Cenaze Namazının Kılınmadığını
İddia Edenler Abdullah’ın Ricası Sonrasında, Hz. Ömer’in Şiddetli Uyarısına
Rağmen Hz. Peygamber (Sas)’İn Kalkıp Cenaze Namazını Kılmaya Hazırlandığı
Esnada Tevbe Sûresinin 84. Ayetinin İndirildiğini Söylemektedirler. Bu
Ayette Yüce Allah “Onlardan Ölen Hiçbirine Asla Namaz Kılma Ve Kabrinin Başında
Durma. Çünkü Onlar Allah'ı Ve Rasûlünü İnkâr Ettiler Ve Fâsık Olarak Öldüler”
Buyurmuştur. Bu Noktada Hz. Ömer’in Israrla Karşı Çıkışı Dikkat Çekicidir.
Hz. Peygamber (Sas) Namaz Kılacağını Belirttikten Sonra Hz. Ömer Öncelikle
Abdullah Bin Ubeyy’in Geçmişte Yapmış Olduğu Her Türlü Olumsuzlukları Ve Yüce
Allah’ın Onun Hakkında İndirdiği Ayetleri Bir Bir Sayarak Onun Cenaze Namazının
Kılınmaması Gerektiğini Belirtmiştir. Bu Görüşünü De Tevbe Sûresinin 80.
Ayetine Dayandırmaktadır.
Hz. Peygamber (Sas) De Yine Aynı Ayete Dayanarak “Rabbim Beni Bu İşte Serbest Bıraktı” Deyip “Onlar İçin İster Bağışlanma Dile İster Dileme (Fark Etmez.) Onlar İçin Yetmiş Kez Bağışlanma Dilesen De, Allah Onları Asla Affetmeyecektir…” Ayetini Okudu Ve “Ben Bu Konuda Muhayyer Kılındım, Onun İçin Yetmişten Fazla Mağfiret Dileyeceğim” Buyurdu. Görüldüğü Gibi Hz. Ömer Ve Hz. Peygamber (Sas)’İn Bakış Açıları Farklılık Göstermekte Ve Ayeti Farklı Yorumlamaktadırlar. Hz. Ömer Sert Mizaçlı Yapısıyla Beraber Duygusal Bir Şekilde An’ı Ve Geçmişi Düşünerek Hareket Ederken, Hz. Peygamber (Sas) Merhamet Yönü Ağır Basarak İslam’ın Geleceğini De Düşünerek İleri Görüşlülüğünü Ortaya Koymaktadır. Gerçekten Abdullah Bin Ubeyy’in Cenaze Namazından Sonra Kabilesinden Birçok Kişinin İslam’a Girmiş Olması Veya Münafıklıktan Vazgeçmesi Bunun Göstergelerindedir. Hz. Ömer De Daha Sonra “Ben Rasûlullah (Sas)’E Karşı Göstermiş Olduğum Cür’ete Hayret Ettim” Demiştir.
Bir Diğer Rivayette Hz. Peygamber (Sas)’İn Cenazeye Geldiği Sırada Defin İşlemlerinin Gerçekleştiği Ve Buna Rağmen Hz. Peygamber (Sas)’İn Cenazeyi Kabrinden Çıkarıp Tükürüğüyle Her Tarafını Üflediği Rivayet Edilmektedir. Rasûlullah (Sas)’İn Cenaze Namazını Kılmasından Ve Defin İşlemleri Bittikten Sonra Henüz Kabrin Başından Ayrılmadan Tevbe Sûresinin 84. Ayeti Nazil Oldu. Böylece Hz. Peygamber (Sas) Onlardan Hiç Kimsenin Namazını Kılmadı. Zaten Uyarının Yapılması İçin Fiilin Uygulanmış Olması Gerekir. Hz. Peygamber (Sas) Namazı Kıldıktan Sonra Yüce Allah Bir Daha Onlardan Birinin Namazını Kılmamasını Ve Kabrinin Başında Bulunup Dua Etmemesini Emrediyor.
Rasûlullah (Sas)’İn Abdullah Bin Ubeyy’in Cenaze Ve
Tekfin İşlemleriyle Çok Yakından, Uzun Uzadıya Ve Derin Bir İlgiyle Uğraştığı
Belirtilmektedir. Hatta Mücemmim Bin Câriye; “Rasûlullah (Sas)’İn İbn
Ubey’in Cenazesi Üzerinde Geçirdiği Zaman Kadar Hiçbir Cenaze Üzerinde Zaman
Geçirdiğini Görmedim” Diyerek Bu Durumu Açıklamaktadır. Bu Aşırı İlgide
Abdullah Bin Ubeyy’in Oğlu Abdullah’ın Hatırının Yanında Unutulmaması Gereken
Bir Diğer Kişi De Kız Kardeşi Olan Cemile Binti Ubeyy’in Hatırıdır. Bu Kadın
İslam’ın İlk Yıllarında Müslüman Olmuş Ve “Ğasil-Ul Melâike” Lakabıyla Anılan
Ebu Amir’in Oğlu Hanzala’nın Eşiydi. Hanzala; Uhud Savaşında Şehid Düşmüştü. Bu
Sahabenin Eşine De İltifat Etmek Ve Gönlünü Hoş Tutmak Amacıyla Abisinin Cenaze
İşleriyle Yakından İlgilenmiş Olabilir.
Rasûlullah (Sas) İbn Ubeyy’i
Bizzat Kendi Elleriyle, Kabrin İçine Giren Abdullah Bin Abdullah Bin Ubeyy,
Sa’d Bin Ubâde Bin Sâmit Ve Evs Bin Havlî Gibi Samimi Müslümanlara Verdi. Sonra
Kabrinin Başında Durdu, Dua
Etti, Oğluna Başsağlığı Diledi Ve Geri Döndü. Çok
Geçmeden Onların Namazlarını Kılmaması Ve Kabirlerinin Başında Durmaması
Ayetleri Nazil Oldu.Namazlarının Kılınmama Cezası Arap Toplumu İçinde Çok
Önemli Bir Ceza Olmalı Ki İbn Ubeyy’in Ölümü Ve Bu Ayetler Sonrasında Toplu Ve
Ferdi Nifak Sönmeye Başladı. Abdullah Bin Ubeyy Gibi Muhalif Bir Liderin
Ölümü, Medine’deki Münafıkları Çaresiz Bırakmıştır. Bütün Etkileri Yavaş Yavaş
Kaybolmaya Başlamıştır. Ayrıca İbn Ubeyy’in Cenaze Namazının Kılınması İle
Beraber Birçok Kişinin Münafıklıktan Vazgeçmesi Hz. Peygamber (Sas)’İn Cenaze
Namazını Kılmakla Ne Kadar Olumlu Bir Davranış Gerçekleştirdiğini Ve
Dolayısıyla İleri Görüşlülüğünü İspat Eder Niteliktedir.
Kaynak : Tıkla
Ezcümle : Hem
Müslüman Olmayan Yahudi Bir Çocuk İçin Ölüm Döşeğinde Onun Yanına Giden ,
Öldükten Sonra Müslümanlara Türlü Türlü Eziyetler Etmiş Bir Munafık İçin Kabri
Başına Gidip Dua Eden Bir Peygamber Kendisini Dünya’ya Getirmek Hususunda Vesile
Olan Biricik Babası Ve Annesinin Kabrine Gidilmemesini İstemesi ! Onlara Dua
Etmeyin Demesi Ne Derece Dalaletkerane Bir Ahmaklık Olur
Aklın Varsa Anlarsın !...
Burada Bu Mesele Allah’ı Ve İslam’ı Veya Kuran Ve
Peygamberin Hak Olduğunu Değiştirmez !... Bu Meseleye Gelinceye Kadar İmani Bir
Çok Mesele Vardır. Bunları Kurcalayanların Amacı Asla İman Hakikatleri Değildir
!... İşlerine Geldiğinde Hadisleri Kabul Etmez Ama İşlerine Gelince de Hadisler
Üzerinden İnsanların Akıllarını Bulandırmaya Çalışırlar. Çünkü Ateist Ve Deistlerin
Kendi İman Ve İtikatları Üzerine Bina Ettikleri Sağlam Bir Temele Oturan Görüşleri
Yoktur ! Bu Zihniyet İslam’i Meseleler Üzerinden Kendilerinin Hak Olduğunu
İspata Çalışırlar. Bunu da İslam’i Hiçbir Bilgiye İlime Sahip Olmadan Yaparlar
!...
Hz. Peygamber’in Anne Ve
Babasının Ahirette Kurtuluşa Erecek Kimselerden Oldukları Kanaatini Paylaşan Ve
Dile Getiren Cumhur İslam Âlimleri, Görüşlerine Ebeveyn’in Fetret Döneminde
Yaşadığı Ve Kendilerine Tebliğ Ulaşmadığı İçin Mazur Oldukları Ve Ahirette
Fetret Ehlinin De Dâhil Olduğu Belli Gruplar İçin Düzenlenecek Özel İmtihanda Başarılı
Olacakları Ve Haniflerden Oldukları Ve Diriltilip İman Ettikleri Gibi Çeşitli
Hareket Noktalarını Gerekçe Göstermişlerdir. Bu Görüşü Savunanlar Arasında Evzâî,
Süfyan Es-Sevrî, İmam Mâlik, Dâvûd Ez-Zâhirî, Şafiî, Eş‘Arî, Isferâyinî, İbn
Hazm, İbnü’l-Cevzî, Beyzâvî, İbnü’lCezerî, İbnü’l-Hümam, Suyutî, Katip Çelebi Beidüzzaman
Said Nursi Gibi Âlimler Yer Almaktadır.
Son Sözümüz : Sülbümüzden Gelen Değil Yolumuzdan Gelen Kardeşimizdir.