Deizm Gerçeği

3.Soru; Müslümanlar Sürekli Olarak Dünya'da Şeriatın Hakim Olduğu Tek Devletin İran Olduğunu Söylerler..(Antiemperyalist Olması Veya Öyle Gözükmesi Önemli) Bu İran Bildiğin Gibi Şiidir Ve Şiirlerde Bildiğin Gibi Ebubekir, Ömer, Osman Ve Aişe'ye Buğuz Ederler..Hatta Küfrederler.. Müslümanların ''İşte Şeriat Devleti'' Diye Lanse Ettikleri İran'ın, Muhammed'in En Yakınındakilere Küfretmeleri Ve Bu Kişilerden Rivayet Edilen Hiçbir Şeye İtimat Etmemeleri Ve Bu Kişilerin Topladığı/Derlediği/Yazdırdığı Kuran'ı Da Kutsal Kabul Etmeleri Garip Değil Mi?

El Cevap “Müslümanlar Sürekli Olarak Dünya'da Şeriatın Hakim Olduğu Tek Devletin İran Olduğunu Söyle(Mezler)”  Şeriatın Hakim Olduğu Son Devletin Osmanlı Olduğunu Muhtelif Eyaletler Olarak Sadece Günümüzde Devam Ettiğini Söylerler !..Mesela Endonezya Açe Bölgesi Gibi. Onun Haricinde Ehli Sünnet Üzerine Bilinen Bir İslam Devleti Şuan Yok. İran Şia , Arabistan’da Vahabi Selefiliktir. Birinde Dini Şia Fikriyatının İktidarı Diğeri İse Krallık İktidarı Olarak Devam Etmektedir.  

Şia İse Bir İslam Devletinden Ziyade Hz Aliyi Peygamber Mesafesine Çıkaran İslam İçinden, Nas Ve Tayin Akidesinin Formüle Edilmesiyle Ortaya Çıkmıştır. Bu Yaklaşımda Şia’nın Zuhuru, Hicri 1. Yüzyılın Sonlarına Dek Uzanır.

Siyasi Bir Gruplaşma Olarak Şia’nın Kökenlerini, İlk Dönem Hilafet İhtilaflarıyla Açıklayan  Ehl-İ Sünnet Literatüründe Ve Batılı Araştırmacılar Arasında Yaygın Kabul Görür. Bu Çerçevede Şiiliğe Nispet Edilen Cemel Vakası, Sıffın Savaşı, Kerbela FİTNESİ Gibi (Esasen Sahabe Ve Müslümanların Hiç Günahı Olmadığı Tamamen İbn-i Sebe Ve Yahudi Fitnesi Olan Bu) Gelişmeler, Şia’nın Doğuşunun Nedeni Olmaktan Ziyade Onu Hazırlayan Gelişmelerdir Yani Şianın Doğuşuna Bahane Edilen Sebeplerdir. Mesela Pkk’nın “Baboo Devlet Bize Yardım Yapmiyir”  Gibi Bir Bahane İle Nasıl Daağ Çıkan Sol Ateist  Marksist Terör Örgütü Neyse O Dönemde de İslam Devletinin Ve Sahabe Ve Müslümanların Kati Surette Bir Suçu Bulunmamaktadır. .

Bahsedilen Bütün Bu Hadiselerde Hz. Ali İle Beraber Onun Hasımlarına Karşı Mücadele Edenler, Ali Şiası Yani Ali Taraftarız Diyenlerdi. Onlar, Daha Sonra Bazı Galî (Aşırı Giden) Fırkaların İleri Sürdüğü Gibi, Hz. Ali’nin İnsanüstü Bir Varlık Ya Da Şia’nın Genelinin İnandığı Gibi Allah Ve Peygamber Tarafından Görevlendirilmiş İmam Olduğunu Öne Sürmüyorlar, Sadece Onun Hilafeti/İmametini Destekliyorlardı. Bu Grup İslam Tarihinde Genellikle Şiatü’l Ulâ (İlk Ali Taraftarları) Olarak Anılır. Emevi İktidarını Yıkan Abbasilerin Kendi Devletlerini Kurdukları Hicri 2. Yüzyıl, Şiiliğin Bir Mezhebe Dönüşmesine Tanıklık Eder. Şia’nın Ana Gövdesine Dönüşen İmamiyye Fırkasının Teşekkülünü Tamamlaması İse Hicri 3. Yüzyılın İkinci Yarısına Dek Uzanır. 

Gelelim Meselenin Tarihi Süreçte İslam Tarihi Ve  İslam İlmi İle Değerlendirilmesine;

Hz. Ebu Bekir Ve Ömer (Ra.) Devirlerinde Kısa Zaman İçerisinde Yapılan Eşsiz Fetihlerle Suriye, Mısır, Irak Ve İran’ın Fethinde Başarılı Olundu.

Bu Harikulâde Gelişme, İslâm Düşmanlarının, Bilhassa Yahudilerin Haset Ve Kinlerini Kabarttı. Yahudiler, İslâmiyet’in Kısa Zamanda Gösterdiği Büyük Gelişme Karşısında Dehşete Kapılıyor Ve Bundan Kendi Varlıkları Adına Endişe Duyuyorlardı.. Üstelik Birçok Yahudi Cemaatlerinin İslâm’a Girişi De Onları Büsbütün Çıldırtıyordu. İslâmiyet’in Bu Hızlı Ve Parlak Yayılışı Mutlaka Durdurulmalıydı. Vaktiyle, Hristiyanlara Karşı Tezgâhlanan Oyunun, Şimdi Müslümanlara Karşı Oynanması Lâzımdı. Uzun Müzakerelerde Bulundular Ve Sonunda Medine’de İbn-İ Sebe’yi Sahneye Çıkardılar. Abdullah İbn-İ Sebe Hahambaşıydı Ve Büyük Bir Komiteciydi.

İbn-İ Sebe, Tahribat Programını Başlıca İki Esas Üzerine Kurdu. İlk Olarak, Müslümanlar Arasında Ayrılık Çıkarmakla, İslâm’ın Gelişmesine Engel Olacak; İkinci Safhada İslâmî İnanç Ve İtikada Hurâfeler Katarak, Onlar Arasına, Kıyâmete Kadar Sürecek Bir Fikir Ayrılığı Sokacaktı. Bu İki Hedefin Gerçekleşmesi İçin Komiteler Kuracak Ve Onlar Aracılığı İle Müslümanlar Arasındaki Birlik Ruhunu, Muhabbet, Uhuvvet Gibi Mânevî Bağları Zayıflatarak Ortadan Kaldırmak Üzere Yoğun Faaliyet Gösterecekti. Her Bir İfsat Merhalesinin Arkasından Hemen Durum Değerlendirmesi Yapılacak, Plânlanan Hedeflerle Alınan Neticeler Kontrol Edilecek, Değişen Ve Gelişen Şartlar Altında Yeni Hedeflerin Gerçekleşmesi İçin Yeni Plânlar Yapılacak Ve Uygulama Sahasına Sokulacaktı.

İbn-İ Sebe, Müslümanlar Arasında Çıkardığı İhtilaflarla Ve İç Harplerle Birinci Maksadına Tam Muvaffak Olmuştu. İbn-İ Sebe, Bu İç Savaşlarla Esas Amacına Yaklaşmış Oluyordu. Çünkü Onun Asıl Amacı, İslâm İnancına Hurâfeler Sokarak Onu Öz Saflığından Çıkarmaktı.

Bugün Kavga Eden Müminler Yarın Barışabilir Ve Tekrar Bir Araya Gelerek İslâm Birliğini Yeniden Tesis Edebilirlerdi. Müslümanlar Arasında Tâ Kıyâmete Kadar Devam Edebilecek Bir Ayrılık Çıkararak Onları İnanç Yönünden Parçalamak, Hiziplere Ayırmak İcap Ediyordu. Şimdi Yapılacak En Önemli İş, İnançları Asıl Çizgisinden Saptırmak İçin Dine Hurâfeler Sokmaktı.

İbn-İ Sebe Bu İşe, “Ehl-İ Beyt” Muhabbetini İstismar Etmekle Başladı. Ehl-İ Beyt’in En Ateşli Bir Taraftarı Olarak Sahneye Çıktı. Hilâfetin Baştan Beri Hz. Ali’nin Hakkı Olduğunu Ve Ondan Haksız Olarak Gasp Edildiğini Etrafa Yaydı. Hz. Ali Ve Evlâtlarını, “İlâhlar Hanedanı” Hâline Getirerek İslâm Dinini Hristiyanlıkta Olduğu Gibi Tevhit Esasından Saptırmaya Tevessül Etti. Sonunda, İbn-İ Sebe Başkanlığındaki Bir Grup, Hz. Ali’nin (Ra.) Huzuruna Çıkarak Ona: “Sen Rabbimizsin, İlâhımızsın.” Dediler. Hz. Ali, Bu Müşriklerin Bir Kısmını Yaktırdı. İbn-İ Sebe’yi İse, Ordu İçinde Taraftarlarının Çokluğu Sebebiyle, Fitne Ve Zaafa Yol Açacağı Endişesinden, Yaktırmaktan Vazgeçti. İran’ın Eski Hükümet Merkezi Olan Medayin’e Sürdürdü.

Ne Yazık Ki, Medayin, İbn-İ Sebe’nin Sapık Fikirlerinin Üretilmesine Çok Müsait Bir Zemin İdi. İbn-İ Sebe Burada, Vaktiyle Hz. Ali’den Kaçan Haricilerle Görüştü Ve Reisleri Evfa Oğlunu Buldu. Evfa Oğlunun Hz. Ali’ye Karşı Bir Harekette Bulunmak İstediğini Anlayınca, Ona: “Böyle Bir Hareketle Ali’yi Mağlup Edemezsiniz, Ancak Siz Mağlup Olursunuz.” Dedi. Evfa Oğlu, İbn-İ Sebe’ye Fikrini Sorunca, O Da: “Üç Fedai İle Bu İşi Hallederiz.” Dedi.

Bu Konuşmadan Sonra, Hz. Ali, Hz. Muâviye Ve Hz. Amr İbnü’l-Âs’ın Öldürülmesinde Mutabık Kaldılar. Bu Maksatla Üç Suikastçıyı Yola Çıkardılar. Üç Sahabe, Ramazan’ın 17. Günü Sabah Namazını Kıldıracakları Sırada Öldürüleceklerdi. Takdir-İ İlâhi İle Hz. Muâviye Ve Amr İbnü’l-Âs Bu Suikasttan Kurtuldular. Fakat İbn-İ Mülcem İsimli Suikastçı Hz. Ali’yi, Şahadetine Sebep Olan Zehirli Bir Kılıç İle Yaralamaya Muvaffak Oldu.

İbn-İ Sebe, İbn-İ Mülcem’i Hz. Ali’yi Öldürtmek Üzere Yola Çıkardıktan Sonra, Meymun Oğlunu Birkaç Adamıyla Küfe’ye Göndermişti. Meymun Oğlu Orada: “Ali Ölmedi, Uruç Etti, Semâya Çıktı. Şimdi O, Bulutların Üzerindedir. Çok Geçmeden Geri Dönecek Ve Kılıcıyla Bütün Dünyaya Adalet Dağıtacaktır...” Gibi Hurâfeler Yayacaktı.

İbn-İ Sebe, Yakın Mesai Arkadaşları İle Beraber İran’da Yapacakları İhanet Faaliyetlerinin Plânlarını Hazırladılar Ve Çalışmaya Koyuldular. O Günkü Sosyal Durum Da Onların Bu Plânlarını Uygulamaya Son Derece Elverişli İdi. Şöyle Ki:

İslâmiyet Çok Kısa Bir Zamanda Geniş Bir Sahaya Yayılmıştı. Bu Derece Geniş Ve Yaygın Bir Coğrafya Üzerinde İslâm’ın Bütün Anlam Ve İnceliklerini, Hikmet Ve Hakikatlerini, Yeni Müslümanlığı Kabul Etmiş Milletlere, İntikal Ettirmek, Mizaçları Farklı Kavimleri İslâmî Potada Eritmek Ve Yoğurmak, Henüz Yeni Kurulmuş Bir İslâm Devleti İçin Fevkalâde Zor Bir İşti. İslâm’ın Ulaştığı Her Yerde, İslâm’a Kitleler Halinde Katılmalar Oluyordu. Gerçi Bu Durum, Müslümanları Sevindiriyordu. Fakat, Mânevî Hamur Gerekli Şekilde Yoğrulamıyor, İdeal Mânâda Müslümanlar Pek Yetişemiyor, Dolayısıyla Da İdeal Duyuş Ve Yaşayış Açısından Müslümanlar Arzu Edilen Kıvamda Bütünleşemiyordu. Halk Tabakaları, İşlenmemiş Ham Toprak Gibiydiler. Bu Durum, Bilhassa Kendini İran’da Açık Bir Şekilde Gösteriyordu.

Yeni Müslüman Olmuş Kimseler, Eski Yanlış İnançlarından Bütün Bütün Kurtulmuş Değillerdi. Asırlardan Beri Süre Gelmiş (İran Coğrafyasındaki ) Hurâfe Ve Bâtıl İnançların Etkisinde Kalarak Ruhları, Akılları, Kalpleri Boyanmış Bu İnsanlara İslâm’ın Vehim Ve Hayâlâttan, Düzmece Ve Hurâfattan Uzak Olan Berrak, Net, Safi Hakikatlerini Olduğu Gibi Kabul Etmek Hayli Zor Geliyordu. İslâmiyet Bu Mutaassıp İnsanlarca Hakkıyla Hazmedilemiyor Ve Hak Din Kalplere Ve Hislere Tam Mânâsıyla Yerleştirilemiyordu. Psikolojik Olarak İstiyorlardı Ki Eski İnançlarını, Örf Ve An’anelerini De İslâmiyet’le Birlikte Devam Ettirsinler.

Diğer Taraftan, Hilâfet Makamı Da Bu Ülkede İkaz Ve İrşat Hizmetini Gereken Seviyede Yapamıyordu. O Beldelerdeki İnsanlara, İslâm’ı Bütün Kurumlarıyla Yerleştirme Ve Onların Şüphe Ve Tereddütlerini İzale Etme Hizmeti, Büyük Ölçüde Aksıyordu. Zira, İslâmiyet Gayet Geniş Bir Sahaya Yayılmış, Sahabelerin Büyük Bir Kısmı İç Fitnelerde Vefat Etmiş, Diğer Bir Kısmı Uzlet Hayatını Tercih Etmiş, Bir Kısmı Da Sosyal Hayata Müdahale Edemeyecek Kadar Yaşlanmıştı.

Bu Önemli Görevin İhmal Edilmesi Neticesinde, Bu Yeni Beldeler Uzun Süre Sahipsiz Kaldı. Fetih Zamanında Aldıkları İlk Feyiz Ve İlimle Kur’an’a Ve İmana Ait Hakikatleri Tamamıyla Anlayamamışlardı. Bu Sebeple Henüz Hak Ve Bâtılı, Hurâfe Ve Hakikati Temyiz Edecek Duruma Gelmemişlerdi.

İşte, Yahudi Gibi Fitneci Bir Kavim, Bu Sosyal Durumdan Faydalanmayı Başardı.

İbn-İ Sebe’nin, İran’da Olumsuz Fikirlerini Yerleştirmesinde Önemli Bir Faktör De Halkın Psikolojik Yapısıydı. Onların İç Dünyasında, Akıldan Ziyade His Hükmediyordu. Gönülleri Hakikatten Ziyade Efsane Ve Hurâfelere Açıktı. Hâdiseleri Mantık Ve Muhakeme Uyumu İçinde Tahlil Edemiyor, Fikir Süzgecinden Hakkıyla Geçiremiyorlardı.

Diğer Taraftan Asırlarca Süren Saltanatlarının Ve Milli Gururlarının, Vaktiyle Köle Addettikleri Araplar Tarafından Söndürülmesini De Bir Türlü Hazmedemiyor, Akıl Plânında Olmasa Bile, His Plânında İslâmiyet’e Karşı Bir Hazımsızlık Gösteriyorlardı.

İbn-İ Sebe, Bütün Bu Faktörleri Değerlendirmesini Bildi. Arkadaşlarını Toplayarak Onlara, “Biz Asıl Harbe Yeni Başladık. Bilmiş Olun Ki, Bu, Müslümanlar Arasında Kıyâmete Kadar Devam Edecek Bir Savaşın Başlangıcıdır. Şimdi, Biz Ali’yi Takdis Edeceğiz Ve Ettireceğiz. Ona, Yerine Göre ‘İlâhlık’ Yakıştıracağız, Yerine Göre ‘Peygamberdir’ Diyeceğiz, Yerine Göre De ‘Hilâfetin, Ali’nin Hakkı Olduğunu, Fakat Ebu Bekir, Ömer Ve Osman’ın Onun Bu Hakkını Gasbettiklerini’ Anlatacağız.”

İbn-İ Sebe Ve Arkadaşları, Bu Kararı Aldıktan Sonra Etrafındaki Adamlarını, Bu Fikirleri Yaymak Üzere Görevlendirdiler. Bunlar, “Hilâfet Ali’nin Hakkı İdi. Hilâfete Lâyık Ali Ve Evlâtlarıdır. Bu Hak, Onlardan Gasp Edildi. Üç Halife, Bilhassa Ömer, Bu Hakkı Gasbetmekle Allah’ın İradesine Karşı Geldiler... Allah’ın İradesine İtaat İçin Ali’den Yana Çıkmak Lâzımdır...”

Diye Telkinlere Başladılar. Bu Telkinler, Halk Tarafından Kabul Görünce, Daha Da İleri Giderek İnsanlara İlâhlık İsnat Eden “Hulûl Akidesini” İslâm İnancına Sokmak İçin Gayret Gösterdiler. İslâm İnancını Asıl Çizgisinden Saptırarak, Tevhit Akidesine Taban Tabana Zıt Bir İnanışı Yaymaya Başladılar. “Hulûl Akidesi’ İranlıların Eski Dinlerinde De Vardı. Bu Bakımdan, Bu Bâtıl İtikat Onlarda Kolaylıkla Taraftar Buldu.

Önce, Hz. Ali’ye (Ra.) İlâhlık İzafe Ettiler. Daha Sonra, Bu İlâhlığın, Onun Evlâtlarına Da İntikal Ettiği Davasında Bulundular Ve Neticede İran’da Bir İlâhlar Hanedanı Ortaya Çıktı. Hz. Ali’nin (Ra.) Vefatında İbn-İ Sebe, “Ölen Ali Değil, Onun Sûretine Giren Bir Şeytandır. Ali Şimdi Göklere Çıkmış Ve Bulutlar Üzerinde Taht Kurmuştur.” Diyerek Onun Ölümüne Hulûl Akidesi Paralelinde Bir Yorum Getirdi. Böylece, Mısır’da “Sebeiyye Mezhebi”Nin Kurulmasıyla Tohumu Atılan Şiîlik, İran’da Yeşermeye, Gelişmeye Başladı. Ve Bundan Yirmiden Fazla Fırka (Kol) Türedi.  

Bugün Herhangi Bir Şii Türbesine Gitseniz, Türbe Girişinde Elinize Bir Dua Kitabı İliştirilir. Bu Kitapların Büyük Bir Kısmı, Sahabelere Beddua Ve Lanetlerin Yazılı Olduğu Bölümlerden Oluşur. Lanet Edilen Sahabelerin En Başında İse Hz. Ömer Ve Hz. Ebubekir Gelir.

Şiilerin Hz. Ömer’e Düşmanlığının Altında Yatan Asıl Sebep, İran’ın Fethidir. Hz. Ömer Halifeliği Döneminde İran İçlerine Birçok Fetih Gerçekleştirdi; İran Hinterlandı (İran, Suriye, Ermenistan Ve Bizans Topraklarının Önemli Bir Kısmı) Hz. Ömer Zamanında Müslümanlaştırıldı. Kendilerini Sasani İmparatorluğu’nun Varisi Olarak Gören Persler, Topraklarının Fethedilmesini Ve Eski Dinlerinin Yok Edilmesini Hiçbir Zaman Hazmedemedi.

Yaklaşık Çeyrek Asır Önce Bizanslıları Yenebilen Pers – İran – Sasani İmparatorluğu, Kadisiye Savaşı İle Büyük Bir Hezimete Uğratıldı. Bu Savaşta, Yüz Yirmi Bin Kişilik Sasani İmparatorluğu Ordusu, Otuz Dört Bin Kişilik İslam Ordusuna Yenildi. Savaşta Sasani Ordusunu Kaçmaması İçin Birbirine Zincirlerle Bağlayan İran Kisrası Yezd-İ Cürud, Ne Kadar Büyük Bir Hata Yaptığını Savaş Başlayınca Anladı. Sasaniler Bu Savaşta Ağır Yenilgi Aldı.  İran Kisrası, Saraylarını İslam Ordusuna Terk Ederek İran İçlerine Kaçmak Zorunda Kaldı. Hz. Ömer’in Kadisiye Savaşında Elde Ettiği Büyük Zafer İran’ın Kapılarını Sonuna Kadar İslam Ordularına Açtı.

İslam Âlimlerine Göre Şiilikteki Hz. Ali Sevgisi, Ömer Düşmanlığından Kaynaklanır. Şiiler, Hz. Ömer’e Lanet Etmek İçin, Hz. Ali Ve Ehl-İ Beyt Sevgisi İle Kendilerini Kamufle Ederler. Bahane Arayan Şiiler, Hz. Ömer’in Hz. Ali’nin Halifeliğini Engellediği İddiasını Uydurma Olaylara Bina Ederler. Daha Da İleri Giderek, Hz. Ömer, Ebubekir Ve Osman’ın Kendi Konumlarını Güçlendirmek Ve Halife Olabilmek İçin Hz. Muhammed’le Akrabalık Bağı Kurduklarını İddia Ederler. Şia Bu İddiasıyla, İlk Üç Halifeyi Sahtekarlıkla Suçlamak Bir Yana, Hz. Muhammed’i De Öngörüsüz, Kime Kız Verip Kimden Kız Alacağını Bilemeyen Ve Dostu Düşmanı Ayırt Edemeyen (Haşa) Akılsız Birisi Olarak Gösterir. 

Hz. Ömer’in Faziletleri

Hz. Ömer, İslam’a Girmesi İçin Hz. Peygamber’in Hususi Duasına Mazhar Olmuş Bir Sahabedir. Müslüman Olmasından Sonra Hz. Peygamber’in Namazlarını Açıktan Kılmaya Başlaması, Hz. Ömer’in İslam Tarihindeki Yerini Göstermektedir.

Büyük Hadis Alimi Tirmizi, Kütüb-İ Sitte’de, Hz. Peygamber’in Hz. Ömer Hakkındaki “(Eğer) Benden Sonra Peygamber Gelecek Olsaydı Ömer Olurdu” Hadisini Kaydeder. Son Peygamber, Peygamberimiz Hz. Muhammed’dir (Sav). Hz. Peygamber’in Hz. Ömer Hakkındaki Bu İltifatı, Onun İmanını Ve Müslümanlığını Tarif Etmek İçindir.

Hz. Peygamber En Önemli Kararlarında Hz. Ömer’in Görüşüne Başvururdu. Onun İleri Sürdüğü Görüşler O Kadar İsabetliydi Ki, Bazı Ayetler Onun Daha Önce İşaret Ettiğine Uygun Olarak Nazil Olurdu. Resulullah Onun Bu Durumunu Şu Hadisiyle İfade Eder: “Allah, Hakkı Ömer’in Dili Ve Kalbi Üzere Kıldı”[1].

Hz. Ömer’in Fazileti Ve Üstünlüğü Hakkında Birçok Sahih Hadis Bulunmaktadır. Hz. Ömer Din Konusunda O Denli Tavizsizdi Ki, Hz. Peygamber “Nefsim Yed-İ Kudretinde Olan Allah’a Yemin Olsun Ki, Şeytan Sana Bir Yolda Rastlamış Olsa, Mutlaka Yolunu Değiştirirdi” Buyurmuştu. Başka Bir Rivayette De “Gökte Bir Melek Bulunmasın Ki Ömer’e Saygı Duymasın. Yeryüzünde İse Bir Şeytan Bulunmasın Ki Ömer’den Kaçmasın” Buyurdu. [2]

Hz. Ömer Yaşadığı Sürece –Şia Benzeri- Fitne Kapıları Kapalıydı. Hz. Muhammed Bir Defasında Hz. Ömer’i İşaret Ederek Şöyle Demişti: “Bu Aranızda Bulunduğu Sürece, Sizinle Fitne Arasında Kuvvetlice Kapanmış Bir Kapı Bulunacaktır.”[3]

Hz. Ali Ve Hz. Ömer’in Dostluğu ; Hz. Ömer, Halife Olduktan Sonra, Devlet İşleriyle Uğraşması Nedeniyle Kendi Geçimini Teminde Zorlanmaktaydı. Hz. Ömer, Ancak Hz. Ali’nin Israrı Sonucu Kendisine Ve Ailesine Devlet Hazinesinden Asgari Miktarda Maaş Bağlanmasına Razı Oldu.

Hz. Ali Bir Defasında, Peygamberimizin “Cennet Ehlinin Kandili Hiç Şüphe Yok Ki Hattab Oğlu Ömer’dir” Dediğini Rivayet Etti. Hz. Ömer Bunu Duyunca “Ya Ali, Sen Bunu Resulullah’tan Duydun Mu?” Dedi. Hz. Ali İse “Evet, Duydum” Dedi. Hz. Ömer Bunun Üzerine Hz. Ali’den Yazılı Bir Kâğıt Alarak “Öldüğüm Zaman Kefenimin İçine Bunu Koyunuz; Ben Rabbime Bununla Kavuşmak İstiyorum” Dedi.

Hz. Ali Bir Defasında Yemin Ederek Şöyle Buyurdu: “İslam’da, Ebubekir Ve Ömer’den Daha Temiz Ve Ahlaklı Bir Kimse Doğmamıştır”. Yine Hz. Ebubekir Ve Ömer Hakkında, “Kim Onlara Uyarsa Kendisini Sağlama Almış Olur. Kim Onların İzinden Giderse Doğru Yoldadır” Buyurmuştur. Ancak Ne Yazık Ki, Suiistimal Etmek İçin Hz. Ali’yi Seviyor Gözüken Şiiler, Hz. Ali’nin Bu Sözleri Korkusundan Dolayı Sahtekârlık (Takiyye) Maksadıyla Söylediğini Savunurlar.

[1] Tırmizi, Menakıb, 3683 [2] Müslüm, Be’ul Hak,3120 [3] Buhari, Mevakutu’s Salat 4

Yararlanılan Kaynaklar Aşağıdaki Şekildedir.

Kaynaklar: İslâm Mezhepleri Tarihi, Ed. Hasan Onat, Sönmez Kutlu, Grafiker Y., Ankara, 2012. -İslam Düşünce Tarihinde Mezhepler, M. Saffet Sarıkaya, Rağbet Y., İstanbul, 2011.-Başlangıçtan Günümüze İslam Mezhepleri Tarihi, Mustafa Öz, Ensar Y., İstanbul, 2011.- Mezhepler Tarihi ve Terimleri Sözlüğü, Mustafa Öz, Ensar Y., İstanbul, 2012.- Mezhepler Tarihi Sözlüğü, Cevad Meşkûr, Ankara Okulu Y., Ankara, 2011. - Şiî Fırkalar: Kitâbu'l -Makâlât ve'l-Fırak/Fıraku'ş-Şia, Kummî/Nevbahtî, Ankara Okulu Y., Ankara, 2004.